Niet-monotone logica

In de logica is een niet-monotone logica een logisch systeem waarin de logische gevolgtrekking niet monotoon is. In een niet-monotone logica kan het toevoegen van nieuwe kennis ervoor zorgen dat conclusies die men eerder kon trekken niet meer geldig zijn. Formeel gezegd kan het toevoegen van kennis leiden tot een verkleining van de verzameling proposities die men kan afleiden uit de beschikbare kennis. In een monotone logica geldt dat als A een gevolg is van de verzameling Γ dan is A ook een gevolg van elke superverzameling van Γ.

Voorbeelden van niet-monotone logica's zijn defaultlogica, abductief redeneren en circumscriptie. Kenmerkend voor deze logica's is dat de conclusie met waarschijnlijkheid mag, en niet noodzakelijkerwijs uit de premissen behoeft te volgen, zoals wel het geval is in bijvoorbeeld de syllogistiek. Noodzakelijke gevolgtrekking is niet mogelijk doordat de beschikbare kennis onvolledig kan zijn en daardoor kunnen conclusies niet met zekerheid getrokken worden. In niet-monotone logica's is een getrokken conclusie geldig zolang er geen nieuwe kennis bekend wordt die de conclusie ongeldig maakt. In syllogistiek geldt dit niet: daarin kan het toevoegen van nieuwe premissen niet conclusies die voorheen geldig waren ongeldig maken.